Hermiona
Zmieniła się. Zmieniła się i już nie poznaje siebie.
Zmieniamy się na dobre. Tak mówią.
Dawna ona gdzieś zniknęła. A może nadal chowa się gdzieś głęboko, w niej ? Szukała jej przez jakiś czas, ale prawdopodobnie przepadła na zawsze.
Od teraz. Na zawsze, będziesz kimś innym. Sobą.
Dorosła. Ale czymże jest dorosłość ? Nieustannymi wyborami ? Czy też jadną, ogromną pomyłką ? Obłędem ? Rzeczywistością.
Rzeczywistość wydobywa z siebie głuchy krzyk. Błaganie. Jest taka szara, monotonna. Rzeczywistość jest niczym potwór, który rozrywa Cię od środka, swoimi szponami i kłami.
Stała się młodą, piękną kobietą, przed którą życie stoi otworem. Stała się kobietą, która nie raz będzie płakać, nie raz będzie się śmiać. Kobietą szczęśliwą i samotną. Kobietą, która ma wszystko i kobietą, która nie ma niczego. Stała się sobą. Hermioną Jane Granger.
Zaprzysięgła samej sobie, że będzie czerpać z życia każdą, najdrobniejszą chwilę. Że będzie biec za szczęściem, chwytając je, szarpiąc. Nierealnie. Bo życie jest zbyt krótkie, na czekanie. Ponieważ któregoś dnia, choć trudno nam jest w to uwierzyć, każdy z nas przestanie oddychać, serce przestanie bić, a my zrobimy się zimni i umrzemy. Tak po prostu, nagle, przestaniemy żyć i wszystko co zostało nam podarowane zostanie zabrane. Bezlitośnie wyrwane z naszych dłoni, nie ważne, jakbyśmy się tego mocno trzymali.
Zmieniamy się na dobre. Tak mówią.
Dawna ona gdzieś zniknęła. A może nadal chowa się gdzieś głęboko, w niej ? Szukała jej przez jakiś czas, ale prawdopodobnie przepadła na zawsze.
Od teraz. Na zawsze, będziesz kimś innym. Sobą.
Dorosła. Ale czymże jest dorosłość ? Nieustannymi wyborami ? Czy też jadną, ogromną pomyłką ? Obłędem ? Rzeczywistością.
Rzeczywistość wydobywa z siebie głuchy krzyk. Błaganie. Jest taka szara, monotonna. Rzeczywistość jest niczym potwór, który rozrywa Cię od środka, swoimi szponami i kłami.
Stała się młodą, piękną kobietą, przed którą życie stoi otworem. Stała się kobietą, która nie raz będzie płakać, nie raz będzie się śmiać. Kobietą szczęśliwą i samotną. Kobietą, która ma wszystko i kobietą, która nie ma niczego. Stała się sobą. Hermioną Jane Granger.
Zaprzysięgła samej sobie, że będzie czerpać z życia każdą, najdrobniejszą chwilę. Że będzie biec za szczęściem, chwytając je, szarpiąc. Nierealnie. Bo życie jest zbyt krótkie, na czekanie. Ponieważ któregoś dnia, choć trudno nam jest w to uwierzyć, każdy z nas przestanie oddychać, serce przestanie bić, a my zrobimy się zimni i umrzemy. Tak po prostu, nagle, przestaniemy żyć i wszystko co zostało nam podarowane zostanie zabrane. Bezlitośnie wyrwane z naszych dłoni, nie ważne, jakbyśmy się tego mocno trzymali.
"Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jak byśmy byli nieśmiertelni. "
Życie jest jedną, którą chwilą. Przemijającą, razem z podmuchem wiatru. Życie jest przystankiem do śmierci. Życie jest przerażające. Jest piękne.
***
Dracon
Można udawać, że się żyję. Można żyć. Można też nie żyć.
Ale jak to rozróżnić ? Czy bicie serca, puls, wystarczą, by określić, że: "tak. żyję" ? Nie wystarczą, prawda ? W takim razie On jest martwy. Bo jego serce bije, a on sam oddycha. Ale to wszystko, co czyni, czyni mechanicznie. Bez inspiracji. Bez chęci.
Gdzie znaleźć moc tak silą, która pomoże zmartwychwstać ?
Miał ogromną ochotę krzyczeć. Wrzeszczeć. Uciec ...
Ale jego potwory, i tak polowałyby na niego nocą. Od koszmarów własnego życia nie ma ucieczki.
Nie potrafię żyć ze samym sobą ...
Wiecznie, gdzieś na granicy zdrowego rozsądku, sapiący i dławiący się bólem. Wielki Pan Artystokrata. Pan Nikt. Dracon Lucjusz Malfoy.
"Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna."
Nie potrafił już odróżnić rzeczywistości od psychicznie tuszowanych snów. Wszystko było takie samo. Bez wartości. Szare. Bez promyków światła. Bez dobra. A to wszystko na rzecz czego ? Urojenia ?
"Jestem zmęczony, byciem tym, kim chcesz. Abym był, bez uczucia wiary, zagubiony pod powierzchnią. Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz, zmuszając do chodzenia twoimi ścieżkami. Każdy krok, który stawiam, to pomyłka wobec Ciebie. Stałem się, taki odrętwiały. Nie czuję Cię tu. Taki zmęczony, o wiele bardziej świadomy, że wszystko czego chce, to być bardziej sobą, a mniej tobą. Czy nie zauważasz, że dusisz mnie, trzymając zbyt mocno, w obawie, że stracisz kontrolę. Bo wszystko, co pomyślałeś, kim mógłbym być, rozpadło się na kawałki przed tobą. W każdej sekundzie tracę więcej, nić mógłbym wziąć. Ale wiem, mogę się skończyć i paść. I wiem, byłeś dokładnie taki jak ja, z kimś, kto rozczarował się tobą. "
Tak, zdecydowanie, jego ojciec wymagał od niego zbyt wielu rzeczy. Wymagał od niego zrezygnowania z życia.
___________________________________________________________________________________
Blog istnieje pod adresem: My-heart-belongs-to-you-forever.blog.onet.pl , ale przez to, że onet ostatnio szwankuje, chyba zacznę dodawać tutaj.
Na razie wstawiłam PROLOG, lecz nadal bd się tutaj pojawiały zmiany. W skrócie, blog jest w budowie.
Zachęcam do słuchania muzyki podczas czytania. Znajduje się ona w linkach, pod imionami.
Jeśli macie jakieś pytania, czy cokolwiek:
GG: 23660564
e-mail: hayley0@buziaczek.pl
W BUDOWIE !!!
